Weer

"Je geniet zeker wel van het zonnetje hè?" Een bezweringsformule die ik de afgelopen jaren ik weet niet hoe vaak gehoord heb. Speciaal mijn vader is er goed in om deze woorden op dwingende toon uit te spreken. Of als het me niet lukt om een hele dag te werken en naar huis ga terwijl collega's nog achter hun computers zitten te zweten. "Zo, jij hebt maar mazzel." "Ben jij al lekker vrij?" "Ga je gezellig een terrasje pakken?" Ik weet wel dat ze het goed bedoelen. Maar o, als ze eens wisten hoe graag ik door zou willen werken, hoe graag ik zou willen zijn zoals zij. Als ze eens zouden weten hoe uitgeput ik ben als ik eenmaal thuis ben. Mazzel? No way. Die zon – ik kan 'm soms echt vervloeken. Dat stomme meedogenloos gloeiende ding dat mensen laat lachen en laat ontspannen en dat doet alsof het leven goed is. Als ik in oorlog ben met mezelf en me ellendig voel en depressief, dan maakt de zon het alleen maar erger. Probeer het maar eens: voel je eenzaam en verrot, en luister naar de zomerse geluiden die buiten klinken. Ruik de geuren van een barbecue in de buurt. Voel de zonnestralen op je huid. Het perfecte scenario voor totale vervreemding.