Stilettohakken

Foto: afkomstig van de website van Telegraph

Veel mensen denken dat ik goed ben met woorden. En gelijk hebben ze. Zolang het gaat om geschreven woorden. Of om praten over mijn werk. Onderwerpen op radio en tv. Maar zodra het over mezelf gaat, val ik stil. Correctie: zodra het over mijn emoties gaat, weet ik me geen raad meer. Het is prettig als bijvoorbeeld tante Migraine, het door vulkaanas lamgelegde vliegverkeer of wat-neem-ik-mee-naar-Berlijnlijstjes (nog sightseeingsuggesties?) me afleiden van die wirwar aan gevoelens die niets liever willen dan me in een heel diepe put trekken. Totdat K. iets zegt dat zo'n emotie triggert. Of iemand bij de Rockchick & Co. Dan raak ik verstrikt in die kluwen. Dan wil ik vluchten, weg van hier, laat me met rust! Terwijl ik helemaal niet wil dat ik met rust gelaten word. Maar zeggen kan ik niets. Mijn kaken zijn vastgeschroefd, mijn tong plakt aan mijn gehemelte. Zou ik mijn mond opendoen, dan stroomde in een lange, harde kreet alles wat ik voel naar buiten, pats, als een grote plas kots op de vloer. Met K. leidt het soms tot ruzie over onbenullige dingen. Bij de Rockchick & Co leidt het tot zwijgen. Ik moet me tot het uiterste concentreren om niet te verdrinken in de innerlijke wirwar. Om te blijven horen wat de anderen zeggen – zonder ze werkelijk te verstaan. Drie of vier keer vroegen de Rockchick & Co me vanochtend of ik wilde reageren. Met moeite vormde ik woorden. Mijn stem leek niet de mijne. Ik hoorde bijna niet wat ik zelf zei.

Vannacht droomde ik dat ik op heel hoge hakken liep. Stilettohakken. Het waren spuuglelijke schoenen. Ik viel steeds. En toch vond iedereen me mooi.

Het komt nog steeds goed. Ooit. Hoop ik.