Foto: gemaakt op de tentoonstelling Niet Normaal
Ik smeek mijn Stoere om asjeblieft in mijn plaats te gaan. "O nee", zegt mijn Stoere. "Daar komt niets van in. Dit is jóuw ding. Jíj wou dit." "Maar kom dan tenminste met me mee!" dring ik aan. Maar mijn Stoere is onverbiddelijk. Damn. Helemaal in mijn uppie stap ik het ggz-gebouw binnen en tot het moment dat de Rockchick & Co mij en wat de groep blijkt te zijn komen halen, zie ik mezelf steeds de trap af, het gebouw uit vluchten. Maar ik vlucht niet. Ik vertel ook niet wat ik had willen vertellen ter introductie van mezelf. Er komen wel woorden uit mijn mond maar het zijn niet precies de woorden die ik had klaargezet. Dat krijg je ervan als ik het zonder mijn Stoere moet doen. Daarna trek ik mij terug in mijn ogen en ik kijk naar het T-shirt dat tegenover mij zit. Er staat temporarily op. Ik kijk naar de vloerbedekking. Tretford. De kleur zie ik niet. Ik kijk naar het schilderij aan de muur – wat de afbeelding was weet ik niet. Ik kijk naar een klok die buiten tergend langzaam met gouden wijzers de minuten wegtikt. Wat ik ervan vond, willen de Rockchick & Co aan het einde weten. Of ik naar alles heb geluisterd. Of ik alles heb gehoord. Ik geef antwoord. De woorden komen moeizaam en van ver. "Het komt wel goed", zeg ik.
Het komt goed.
5 opmerkingen:
Well done! Je bent gegaan en je bent gebleven. En het komt goed.
De kop is er tenminste vanaf!
juistem. :-)
en komt dat ook door je stralende aanwezigheid in de groep? dit moet niet het volgende worden
om te overleven.
@lara De Rockchick & Co hebben me bezworen dat ze me bij mijn lurven grijpen als dat nodig is en dat ik niet de kans krijg om me te verstoppen
Een reactie posten