maandag 8 maart 2010

Groep


Ik dacht: als ik nou zo lang mogelijk opblijf, dan duurt het ook zo lang mogelijk voordat het de volgende dag wordt. Maar ja. Er was niets op tv dat de moeite waard was om voor wakker te blijven. En sowieso mag je je afvragen of je met de echte MarsMania van doen hebt als je me na 23.00 uur wakker aantreft. Dus zo werd het toch sneller dan gehoopt vandaag. Vandaag waarop ik wakker word met buikpijn en veel meer eczeem dan gisteren en met het verlangen dat het misschien al dinsdag is. Maar ik weet dat het vandaag geen dinsdag is en dat blijkt ook als ik de mail van mijn werk check want dat zijn de standaard maandagmailtjes die ik altijd direct delete. Om ze in de loop van de dag toch weer op te vissen want wie weet stond er toch nog iets nuttigs in. Ik probeer te bedenken hoe laat ik weg moet maar mijn hoofd blokkeert, mijn hoofd wil alleen maar huilen. Dat gaat me te ver, ik ga echt niet gelijk huilen nu. Dus dan maar naar Google Maps om uit te vinden wat ik al weet: dat het 2,5 km van hier naar daar is dus hooguit 10 minuten fietsen. Godverdomme. Totdat ik er straks zal zijn kan ik me niet voorstellen dat ik er echt zal komen.

1 opmerking:

karin r. zei

erdoorheen en vergeet niet te ademhalen. en wat is er nu zo erg aan? is het erger dan een been missen? of ... of ... (relativeren helpt echt in zulke bangige momenten...) en succes!