Toilettas

"In de nacht van vrijdag op zaterdag werden wij tussen 3.42 uur en 3.58 uur opgeschrikt door harde geluiden", staat er in een briefje dat zondagochtend zachtjes in de brievenbus wordt geschoven. "Tot onze schrik zagen wij dat onze scooter weggehaald was." Toch verstandig dat ik mijn nieuwe fiets altijd op slot zet. En in de schuur. "Vrijwel direct zag ik de twee daders met onze brommer aan de overkant van de straat staan." Ah. Praktisch bij ons voor de deur dus. "Nadat ik een harde schreeuw gaf zijn de daders gevlucht, zij renden direct linksaf een poort in." Hé! Hier bij ons achter! Niks gemerkt. "Wij vermoeden dat zij ergens over een schutting een tuin in gesprongen zijn." Niet onze tuin. Dan had Hond wel geblaft. Toch, Hond? "U begrijpt dat wij uiteindelijk onze brommer hebben gevonden op de hoek van de straat." Ehm – ik kan me er iets bij voorstellen dat de daders, waarvan één met "blonde krullen (veel haar)" niet met scooter en al over een schutting zijn gesprongen. Dat het dús logisch is dat je dat ding terugvindt op de hoek van de straat, daarvan heb ik me nooit eerder rekenschap gegeven. Misschien is het nog van belang om te weten dat "dader 2" volgens het signalement een "blanke, eventueel licht getinte huidskleur" heeft. Dat eventueel licht getinte heeft hij alleen als hij een vleeskleurige panty over zijn hoofd trekt, neem ik aan. Zoals ik eventueel zwart haar heb als ik het zou verven. Goed. Ik ben helemaal blij met het briefje. Eindelijk afwisseling. Tot nu toe liet ik telkens mijn gedachten afdwalen naar een toilettas die ik vroeger had. Groen met geelwitte bloemetjes. Binnenin zat een scheur. De toilettas rook naar zeep.

Alles om maar niet aan de eerste groepstherapie van morgen te denken.