Zichtbaar

Na het feestje kwam ik mijn ouders tegen. Ik zei gedag maar ze herkenden mij niet. Dat verbaast me niet maar het schokt me wel. Dus ik zei gedag en ze keken verward om zich heen. "Hier", zei ik. "Ik ben het." Met toegeknepen ogen kwam mijn vader wantrouwig dichterbij. "Wie is dat?" zei hij tegen mijn moeder. Mijn moeder draaide alle kanten op met haar hoofd en gaf mijn vader geen antwoord. K. schoot te hulp. "Wij zijn het", zei ze. Mijn vaders achterdocht werd er niet minder door. "Ik ben het, MarsMania", zei ik. Pas toen drong het tot mijn ouders door: er staan bekenden voor hun neus. Niet dat ze dat zagen. En op momenten als deze realiseer ik het me: mijn vader is zo slechtziend dat hij de sterkste brillenglazen heeft die bestaan en nog niets ziet. Wat hij wel ziet, weet ik niet. Vermoedelijk ben ik slechts een vlek. En ben ik nooit meer dan dat geweest.

Hoe dan ook. Uit woede over mijn vaders slechtziendheid ramde mijn moeder ooit haar armen door de ruit. Zag ik haar in de tuin staan met de buurman en theedoeken om haar polsen gewikkeld. Werd ze afgevoerd naar het gekkenhuis voor een gedwongen opname wegens psychose en suïcidaal gedrag. Ik was drie.

Toen ze weken later weer thuis kwam, keek ze niet meer.

"O", zei ze dan ook vanmiddag. "Ik zag niets."

Mijn vader zei: "O. Zijn jullie het."

Ik hoorde dat hij nog niet zag wie ik was.