Kansen

Als ik geluk heb, dacht ik, dan is dat ene groepslid dat er de afgelopen twee keer niet was, er vandaag weer niet. Want dan hoef ik me niet wéér voor te stellen. Maar, dacht ik direct daarna, als ik geluk heb, dan is dat ene groepslid dat er de afgelopen twee keer niet was, er vandaag wèl. Want dan moet ik me weer voorstellen. En dan kan ik in één adem erachter aan zeggen dat ik het ergens over wil hebben. "Jij hebt helemaal geen recht om het ergens over te hebben", hoorde ik hard & agressief in mijn hoofd de stem van Grote Broer. "Jij moet je bek houden." Negeer het, MarsMania, asjeblieft, negeer het, zei ik tegen mezelf. En ik liet Hond uit, stopte een pakje Moed & Dapperheid in mijn tas en hup, daar ging ik.

Alles ging zoals gehoopt. Het groepslid dat er de afgelopen twee keer niet was zette mijn kans op tafel. Ik hoefde mijn arm maar uit te strekken – en ik deed dat niet. Daar stond mijn kans te fonkelen in het zonlicht dat door de luxaflex heen naar binnen viel en ik deed niets. Mijn god. Hoe stom kan je zijn.

De Rockchick & Co zeggen dat het goed is dat ik heb gebeld. Dat het ook moeilijk is. Dat het niet raar is dat ik niets durf te zeggen. Natuurlijk geloof ik ze niet. Ik wil alleen maar rennen. Heel hard en heel ver weg. Maar morgen word ik gewoon weer op mijn werk verwacht.

Volgende week, zeggen de Rockchick & Co, zetten ze een nieuwe kans voor mij op tafel. Heel opzichtig zullen ze dat doen.

Ik moest als de wiedeweerga maar eens wat gaan oefenen met Heel Stevig Vastgrijpen.