Alsnog vertel ik over mijn slechtziende en niet-kijkende ouders. Dat gaat gepaard met veel tranen. Tot mijn verrassing. Ik had namelijk besloten dat ik er eigenlijk wel mee kon dealen. Wat ook zo is, zolang ik mezelf ook slechtziend en niet-kijkend gedraag. "Het lijkt wel of je passages uit een boek navertelt", zegt een groepslid. Dat is grappig en tegelijk weer reden voor nieuwe tranen. "Wat vond je ervan?", vroeg ik als 14-jarige aan mijn moeder nadat ik haar, bij wijze van noodkreet, fragmenten uit mijn dagboek had laten lezen. Voor praten had ze nooit tijd. "Moest ik er iets van vinden?" reageerde mijn moeder verbaasd. "Ik dacht dat het gewoon literaire aspiraties waren." "Ik vind jou heel sterk", zegt een ander groepslid. "Dat je er doorheen gekomen bent. Dat betekent dat je heel sterk moet zijn." Ik krijg niet de kans om tegen te sputteren. Er zit dus niets anders op om de woorden van het groepslid voorzichtig op te pakken en ze op een veilige plek in mijn hoofd neer te leggen. Daarna houd ik me heel stil. Anders vallen ze misschien kapot.
2 opmerkingen:
Wat goed van je dat je het aangedurfd hebt! Daar is moed voor nodig!
ja. je bent sterk.
en dat kan ook heel goed
tegen je werken.
Een reactie posten