Therapeuten & goedbedoelende mensen zeggen het zo gemakkelijk. "Je moet gewoon een beetje rustig aan doen." Of: "Je moet gewoon niet teveel willen." Jaja. Het lijkt eenvoudig. Logisch. Gezond, ook. En inderdaad, heel gewóón. Wat het werkelijk betekent: niet mijn wensen en dromen en vaardigheden en competenties en capaciteiten en verlangens en kennis en kunde en behoeftes de vrije loop laten. Niet leven. Niet to the max. Nooit to the max. Nee. Altijd alles low profile. Altijd nét niet doen wat je wel kunt, maar toch niet kan. Want doe ik méér – al is het maar een heel klein beetje, dan krijg ik kortsluiting. En krijg ik kortsluiting, dan gaat het mis. Gaat het mis, dan beland ik in een duizelingwekkende achtbaan van emoties en nachtmerries en wisselende stemmingen en onrust en pijn en tranen-met-tuiten. Maar god, ik wil zo graag. Ik wil zó graag. Meer met schrijven. Meer met mijn creativiteit. Meer met mijn ideetjes en vage plannen. Meer met mijn leven. En ik loop telkens weer vast in de beperkingen die de verkeerde hoeveelheid serotonine in mijn kop mij oplegt. "Maar andere mensen moeten ook op hun grenzen letten", zeggen therapeuten & goedbedoelende mensen dan. Of: "Andere mensen kunnen weer niet wat jij kunt." En dat zal ongetwijfeld ook allemaal zo zijn. Maar so what? Ik wil leven. Ik wil leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten