Insiders

Ik schater van het lachen. Ik probeer tot bedaren te komen, maar steeds als ik kijk naar wat er te zien is, begin ik opnieuw. Paul de Leeuw kijkt met een onnozele blik naar me. Het ontgaat hem totaal wat er zo grappig is. Ik doe een zwakke poging om het hem uit te leggen. Ik weet bij voorbaat dat het niet zal lukken. Bovendien kom ik door mijn eigen lachbui niet goed uit mijn woorden. Je kunt me opvegen, zo lach ik. Op de tribune lacht niemand. Niemand, behalve Schoonbroer die precies snapt wat zo onweerstaanbaar leuk is.

Best een relaxed begin van de dag.

Maar nu ben ik boos. Boos op mij omdat ik zo slecht voor mezelf zorg, steeds weer opnieuw. Waardoor ik over mijn grenzen ga. Onvoldoende rust neem. Altijd maar door ga. Vriendelijk blijf lachen tegen mensen ook al ga ik liever huilen. Mijn hoofd recht houd en mijn schouders ook en mijn rug. Terwijl alles pijn doet. En onder mijn dekbed me de meest aantrekkelijke plek lijkt. Niets meer te lachen. Je kunt me opvegen, zo kapot ben ik.

Ik wil het zo graag allemaal wel kunnen.

Snap je?