Niets

Verdomme, Milly. “Wakker worden?” vraagt een collega als ik in mijn ogen wrijf. “Ja”, antwoord ik met een vage grijns. Het gaat hem niets aan dat ik tranen wegveeg. Steeds kon ik de diepe sporen van mijn eigen angst wegduwen – tot ik het vanochtend hoorde. De angst die ik nog altijd voel als ik in de buurt ben van de plek waar die idioot me wilde dwingen om mee te gaan naar de wc op het station. De angst die vervolgens ontstond dat iemand, als het donker was, door de brievenbus een pistool zou steken om me neer te schieten als ik door de gang liep. In de auto lukt het me wel, daar langs rijden. Op de fiets niet. De angst die mijn lichaam zich herinnert als ik denk aan die kerel die me achtervolgde in de bibliotheek en daarna, buiten, nadat ik er met mijn fiets vandoor was gegaan. De angst dat die vent me ongetwijfeld thuis voor de deur zou opwachten om me te ontvoeren. Milly – mijn angst is niets vergeleken met wat jij gevoeld moet hebben. Verdomme.