Laagjes

Sinds ik bij de ggz rondhuppel zijn er ongemerkt veel beschermingslaagjes van mij afgepeld. Voorheen was ik netjes ingebakerd en waande ik me veilig – al had ik wel wat weinig bewegingsruimte. Sinds de eerste groepstherapie van afgelopen maandag voel ik me bloot. Bloot en onveilig. Bloot en onzeker. Bloot en labiel. Met deze gedachten viel ik gisteravond in slaap. Met deze gedachten stond ik vanochtend op. “En dat is tegen de afspraak”, zeg ik boos tegen de mensen die de dingen tijdens je slaap regelen. “De afspraak is dat ik ’s nachts weer een nieuw laagje krijg. De afspraak is dat jullie me ’s nachts een dosis powergirlkrachten toedienen. Zodat ik de werkdagen kan doorkomen.” Ik kan toch moeilijk bloot naar mijn werk gaan. Gisteren heb ik de hele dag zoveel grapjes gemaakt dat niemand het zag. Dat red ik niet nog een dag.

Als ik om 6.15 uur met Hond de deur uitstap voor het ochtendrondje, tref ik de buurvrouw-van-tegenover. Verwoed krabt ze het ijs van haar autoruiten. “Hij is er niet, hoor”, zegt ze. Ze bedoelt haar hondje. Ze denkt dat Hond en ik bang voor hem zijn.

“Neuh”, reageer ik. Mijn god, ik kan in deze toestand toch helemaal niet met de buurvrouw-van-tegenover praten. “Maar jij bent er wel vroeg bij.”

“Ja”, zegt de buurvrouw, en terloops drukt ze een klein pakketje in mijn hand. “Ik moet iemand naar het ziekenhuis brengen.” Ik wens haar succes en loop door.

Aan de ontbijttafel open ik het pakketje. Er zit precies het beschermlaagje in dat ik voor vandaag nodig heb. Snel sla ik het om mijn schouders. Het zit als gegoten. De buurvrouw-van-tegenover is toch best wel lief.