K. heeft dat niet als ze gespannen is, zegt ze, dat haar lijf aanvoelt als een hard samengebalde vuist. Ik heb dat wel. Zo hard samengebald dat de knokkels wit worden. Dat afdrukken van de nagels in de palm van de hand staan. Zo voelt mijn lijf.
Omdat deze middag mijn ouders op bezoek komen.
Mijn ouders van wie ik niet weet hoe ik ze moet noemen. Al toen ik heel klein was wilden ze niet meer mama en papa zijn. Hun voornamen heb ik nooit kunnen zeggen. Gelukkig staat daar tegenover dat ze mij ook nooit bij mijn naam noemden. Dat scheelt best.
Mijn vader die een opmerking zal maken over één van de kledingstukken die ik vandaag draag. Een opmerking die aardig zal klinken. Maar die uitgesproken zal worden met een blik die past bij een bouwvakker die een vrouw in een uitdagend hemdje ziet passeren.
Mijn moeder die zich met dat muf ruikende gratenpakhuis van haar krampachtig tegen me aan zal drukken. Het zal lijken op een omhelzing maar we zullen allebei weten dat dit geforceerde lichaamscontact daarmee niets van doen heeft.
Mijn moeder die overdreven enthousiast zal doen over de bonbons die we bij de thee geven. Ze zal de smaak ervan molecuul voor molecuul proberen te ontleden en de hele middag doen over het wegkauwen van één exemplaar. Mijn vader zal er meerdere naar binnen schrokken zonder er ook maar iets van te proeven.
Ze zullen dwingende vragen stellen, mijn ouders. Ik zal lege antwoorden geven. Na afloop zullen ze zeggen dat het gezellig was. We zullen allemaal weten dat het een leugen is.
Ik moet denken aan een jonge vrouw, ooit op de hardloopclub. Zoveel woede was er in haar dat ze om de zoveel meter harde trappen tegen bomen gaf. Daar heb ik ook zin in als ik vooraf Hond uitlaat.
In plaats daarvan draag ik de hele weg behoedzaam een veertje met me mee.
5 opmerkingen:
Hoe noemden ze je dan?
Ineens, terwijl ik dit lees, bedenk ik me dat jij misschien ook wel gesprekken moet hebben met een syteemtherapeut met je ouders erbij. Ga je dat doen, als dat in jouw groep moet???
@Swan: Niet - ze noemden mij en mijn broers gewoon niet. Moet ik bij zeggen dat er in ons gezin nauwelijks met elkaar werd gepraat, alleen geruziet. Mijn moeder klingelde met een bel als we moesten komen om te eten e.d. Overigens noemen ze elkaar ook nooit bij de naam (ook geen bijnaam).
@BB: Systeemtherapie - did it already. Heeft kortstondig iets beter contact opgeleverd. Ik denk dat mijn ouders geen enkel inzicht in zichzelf willen of kunnen hebben. Inmiddels zijn ze rond de 75. En zie ik ze alleen als ik daar echt niet omheen kan en ik het zolang mogelijk heb uitgesteld.
wilde ik net vragen; waarom zag je ze dan? (lees nu je reactie bij BB)
Sjee, hoe kunnen ouders een kind zo niet willen zien... het geeft ook wel een beetje inzicht in je logje over je groep en de veroordelende woorden die je voor iedere poging om jezelf te laten horen noemt. Verdrietig.
Een reactie posten