O mijn god, dacht ik vanochtend in 5400 varianten. Elke seconde een andere variant. Oh my god, hoe ga ik in vredesnaam ooit iets, wat dan ook, durven zeggen in de groep? Damn, hoe ga ik in hemelsnaam niet bang zijn dat iedereen dan over me heen valt? Fuck, hoe ga ik het in godsnaam voor elkaar krijgen dat er méér dan alleen een beetje gepiep uit mijn keel komt? O djiezus, er zit hier toch helemaal niemand te wachten op mijn verhalen?
"Misschien is het een idee om te reageren op wat anderen zeggen", was een suggestie. Jaha. En dat iedereen me dan uitlacht en roept dat ik mijn stomme bek dicht moet houden, zeker. "Misschien kan je iets over jezelf vertellen zodat de anderen je wat beter leren kennen", was ook een suggestie. Cool. En dat ze, als ik er dan later op terug kom, zullen zeggen dat ze dachten dat het gewoon maar een ideetje was voor een te schrijven boek, zeker. "Misschien helpt het als wij wat meer vragen", was nog een suggestie. Sure, doe dat vooral. En dan zeker ongeduldig en geërgerd reageren als ik niet de sociaal gewenste antwoorden geef.
Ik wilde geconfronteerd worden met mezelf. Niet zomaar een beetje. Nee. Keiharde confrontatie.
Dat lukt in elk geval al heel aardig.
2 opmerkingen:
Met de billen bloot is heel eng en je gaat ook vast nog vaak geconfronteerd worden met dingen: tenminste dat werd mij vanmorgen al wel weer duidelijk. Maar niemand zit er voor zweetvoeten en allemaal hebben ze hetzelfde gehad, weet ik bijna zeker.
Een superkracht die ik bewonder: met de billen bloot! Achterste van de tong laten zien... en dan op de bek durven gaan! Prachtig toch? Hoe menselijk kunnen we zijn...
Een reactie posten