Zoals gebruikelijk na een gesprek met de Rockchick droom ik ’s nachts van alles. Veerboten waarmee ik op het allerlaatste moment toch niet mee ga. Vliegtuigen die ik nét mis. Parkeergarages waarin geen plekje meer vrij is, maar waar ik ook niet meer uit kom. Mensen waarmee ik kennelijk iets te maken heb zonder dat ik weet wat. Vloedgolven uit een zee, die zo kalm leek, die mij dreigen mee te sleuren. Overbevolkte markten waar ik de weg en mijn gezelschap kwijt raak. Maar wat steeds weer terugkeert deze nacht: een vogeltje, klein als een winterkoninkje, met een witte snavel en bruingroene vlekjes. Zo frustrerend dat ik niet kan ontdekken wat voor vogeltje het is, omdat de vogelgidsen telkens uit mijn handen vallen. Zo mooi dat het me gelukkig maakt om het te zien.
De etenswaren in mijn koelkast kan ik verdelen in dingen die houdbaar zijn tot na mijn vroegst mogelijke start in de groepstherapie en spullen die dat niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten