Ubbeltje

Als ik weer zo’n rotnacht heb, dacht ik gisteravond, dan ben ik er kennelijk toch één van de bakker, dan kan niemand daar nog omheen. Natuurlijk, dat zul je dan altijd zien, sliep ik vannacht goed. Ondanks een nachtmerrie waarin mijn moeder een prominente rol had. Dus stapte ik vandaag met een heldere blik op mijn powergirllaarzen de wereld in. Sloeg ik de bouwvakker niet voor zijn kop toen hij zei, terwijl ik ternauwernood op de been bleef: “’t Is glad hè.” Stopte ik geduldig twee keer om aan mijn iPod uit te leggen dat ik toch echt graag meer dan één liedje wilde horen. Maar stopte ik lekker niet toen ik er een plastic zak achter het spatbord van mijn fiets bleef hangen, ook niet, zo nam ik me voor, als er misschien mensen zouden zijn die daar bijdehante opmerkingen over maken (en dat gebeurde niet, want waarom zou iemand zich met een plastic zak achter mijn spatbord bemoeien). En betrad ik, tien minuten eerder dan gebruikelijk, en in plaats van een halfuur te laat zoals gisteren het geval was, het pand van mijn werkgever.

En verder. Als ik dus niet van de bakker ben, en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook niet van de kaas- of de melkboer, maar van mijn eigenste ouders, dan moest ik bij deze maar eens stoppen met dromen dat er ooit op een dag een nieuwe vader en moeder opduiken die me alsnog in hun onvoorwaardelijk liefhebbende hart sluiten. Ophouden om vrijwel voortdurend met één been in een schijnwereld te staan waarin ik hoor bij een warm rozengeur- en maneschijngezin. This is real life, you know. En dat doet zeer.