Zandmannetje

“Wat is er aan de hand?” vraagt K., als ik de woonkamer binnen slof.
“Mwah, niks”, zeg ik. “Gewoon kut geslapen. En waarschijnlijk liggen janken in mijn slaap. Zo voelen mijn ogen. Zo voel ik me.”

Ja, het was weer eens zo’n nacht. Rond 3.00 uur wakker geworden en liggen woelen en draaien. Tot ik het om 4.19 uur (zei mijn telefoon dat het was) zat was en ging lezen. Dat was blijkbaar een afdoende maatregel want ik kan me niet herinneren dat ik, nadat ik mijn boek had weggelegd, nog schaapjes heb moeten tellen. De nacht daarvoor was er ook één van het rommelige soort. Tot vijf keer toe maakte K. me wakker uit een slaap met gedraai en geschop en één keer geschreeuw. De ene nachtmerrie volgde de andere op.

Ooit was er een tijd dat slapen één van mijn hobby’s was. Toen kon ik het nog bijzonder goed. Daar kan ik me nu helemaal niets meer bij voorstellen.

Nog even en Emmylou Harris moet naast mijn bed een liedje komen zingen. Zo gek moet het dus niet worden.