Film

Altijd waren leken wij overal de jongste, K. en ik. Op werk. In musea. In de straten waar we woonden. Op vakantie buiten het hoogseizoen. In het filmhuis. In restaurants. You name it.

En dan let je even niet op en dan zitten we in de bioscoop zomaar ineens de oudste bezoekers te zijn. Gelukkig redt een oma (als zodanig herkenbaar doordat de twee meisjes die ze bij zich heeft haar oma noemen) ons uit deze hachelijke situatie.

Voor de kleinste kleindochter is de film iets te hoog gegrepen. Het kind verdient de Nobelprijs voor de Vrede omdat ze binnen vijf minuten oma het zwijgen oplegt. Die had zich ten doel gesteld om op luide fluistertoon de ondertiteling voor te lezen.

De vier pubermeisjes op de achterste rij gebruiken de tijd die de film duurt om te bedenken hoe ze indruk kunnen maken op een jongen die voor hen zit. Die hen vermoedelijk niet eens heeft gezien omdat hij a. in het gezelschap is van drie meiden, en b. de avond ervoor iets teveel gedronken heeft, zegt hij tijdens de pauze (waarna ik bang ben dat hij misschien moet overgeven) en c. nog met zijn hoofd bij zijn werk zit, waar "de Chinese bruidsparen ons nu goed weten te vinden" waardoor hij al "helemaal ervaren is in het klaarmaken van kikkerbilletjes" maar wel "klaar is met al die Chinese feesten" waarvoor hij dan als tegenprestatie wordt uitgenodigd.

En ik wil verder alleen maar dat ik Max was. En dat The Wild Things mijn vriendjes waren. Allemaal.