Aan de manier waarop zijn voeten over de drempel lagen, zag je dat het te laat was. Ook de rustige bewegingen van de ambulancebroeders verrieden dit. Binnen een week stond het volledige meubilair langs de straat. De fauteuil waarin hij altijd zat om naar buiten te staren. De eettafel. De pannen waarin hij zijn eenpersoonsmaaltijden bereidde. Het lage bijzettafeltje. Een vloerkleed. De gordijnen die voor het raam van zijn slaapkamer hingen. Alleen de gordijnen in de woonkamer mochten blijven. Nooit waren die dicht. Nu wel. Nog geen twee uur later hadden morgensterren zich het grootste deel van het huisraad toegeëigend. Wat overbleef lag als oud vuil verspreid over de stoep. Weken later stond de man met de racefiets verbijsterd voor het huis. Niemand had hem ingelicht over wat er gebeurd was.
De man met het kaarsje was dood. En nergens kon je nog aan zien dat hij had geleefd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten