Kracht

Vannacht wist ik het zeker. Ik zou vandaag niet naar mijn werk gaan. En morgen ook niet. Veel te moe, veel te veel uit balans. Nee, ziek melden zou ik me niet, maar ik zou thuis werken. Zo. Dat was lekker duidelijk, zeker voor midden in de nacht bedachte gedachten. Ik bond mijn benen met een pyjamabroek aan elkaar vast om ze te laten ophouden met spartelen, ik zette het hoofdeinde van mijn bed iets omhoog want verandering van spijs doet eten en wie weet geldt dat ook voor bedden en slapen, en ik sliep inderdaad weer in. Toen de wekker vanochtend mijn rust verstoorde, zwaaide ik zonder enige terughoudendheid mijn benen uit bed om een uur later met in mijn tas mijn zakje brood, mijn agenda, een appel en een banaan op de fiets te stappen. Dat had niets met plichtsbesef te maken. Het stond los van de overdosis aan zelfdiscipline die ik bezit, of met een neiging tot zelfkastijding. Het is kracht. Het is doorzettingsvermogen. Het is zin om aan mijn vanillekleurige bureau plaats te nemen om lekker aan de slag te gaan en tussendoor wat te babbelen met mijn collega. Handig hoor, van die strijdkrachten die zich spontaan mobiliseren. En dat allemaal terwijl u slaapt, mevrouw. Maar toch, maar toch. Ik wou dat ik eens in de vingers kreeg hoe ik deze troepen zelf kan optrommelen.