"Hoe gaat het op jullie werk", vraagt oma, om in één adem te vervolgen: "Mevrouw van M., van hier tegenover, die werkt in de zorg hè. Nou, die moet dan ook de medicijnen aan de mensen geven en eerst had ze daar dan een uur voor, en nu was er een nieuwe manager, zo'n snotneus, en die..." Oma praat door terwijl mijn hoofd blijft hangen op één woord: medicijnen. Damn - ik heb mijn medicijnen niet bij me! Liefst wil ik direct opspringen en mijn tas ondersteboven keren ter bevestiging van wat ik al zeker weet: ik ben mijn medicijnen vergeten. We gaan uit logeren en mijn pillen liggen nog thuis. Fuck. Als oma ons heeft uitgewuifd zeg ik tegen K.: "Niet schrikken. Maar! Ik ben mijn pillen vergeten." Ondanks mijn zeer lieftallige glimlach, schuldbewuste blik, schaamrood op de kaken en een ijzersterk meisje-met-de-zwavelstokjes-achtig verhaal waar geen speld tussen te krijgen is, krijg ik van de dichtstbijzijnde apotheek niet de voor één dag benodigde dosis mee. Er zit niets anders op. Terug naar huis. En oma was nog wel zo'n mooie tussenstop tussen thuis en niet-thuis. Nooit meer, ik herhaal: never again, zal ik ooit nog zonder een volledige reservedosis medicijnen mijn huis verlaten.
Nouja. Zo had ik op de valreep toch nog maar mooi een goed voornemen voor dit nieuwe jaar.
1 opmerking:
de deur uitgaan en helemaal níets vergeten, het raarste is dat we meestal het belangrijkste vergeten, paspoort of vliegticket als je op reis gaat, medicijnen waar je niet zonder kunt.
Ik maak tegenwoordig lijstjes als ik ga logeren.
Een reactie posten