Sneeuw

“Het voordeel van sneeuw”, zegt K., “is dat je kan zien dat het glad is.” Ze verheugt zich al de hele dag op de aangekondigde sneeuwval. Mijn verhouding met het winterse weer is er één van haat-liefde. Ik vind de kou vreselijk, maar het bevalt me prima om lekker veel kledinglagen te kunnen aantrekken. Zomers is het thuis of op vakantie geen punt om te volstaan met een shirtje of een hemdje. Maar naar werk en in het openbaar voel ik me daarmee veel te bloot. Het vooruitzicht dat ik misschien van het weekend kan gaan schaatsen, en om met Hond door de sneeuw te struinen: geweldig. Maar op de fiets of met de auto op pad? Laat maar zitten, ik ben panisch voor gladheid. Ik ben een keer hard onderuit gegaan door ijzel en sindsdien krijg ik al de bibberaties als ik er alleen al denk.
Vannacht maakte K. me wakker: “Het sneeuwt!” “Leuk”, mompel ik. En ik denk: damn. Ik doe mijn best om me een feeëriek sneeuwlandschap voor te stellen, en dat lukt nog best aardig ook. Alleen zie ik ook voor me hoe ik telkens uitglijd in dat witte sprookje. Jammer.

En terwijl ik 's ochtends naar mijn werk toe glibber, speel ik Snow Patrol op mijn iPod. Je moet toch wat.