Kribbetje

Kribbig. Misschien zat dat woord plotseling in mijn hoofd door het kribbetje van kindeke Jezus in ons kerststalletje. Alle jaren was Hond de hele kerstperiode druk met het omduwen van het kribbetje. Tot dit jaar, en K. prees mij om de strategische opstelling die ik voor de kerststal gekozen had. Totdat Hond er 's ochtends vroeg met één van de wijzen uit het Oosten vandoor ging. Maar daar gaat het nu niet om. Kribbig. Een woord van mijn moeder. En aan mijn moeder denk ik als ik mezelf hoor verzuchten dat ik zo moe ben. Mijn moeder was altijd moe, en kribbig. Daar heb je weinig aan, hoor, als kind, een eeuwig vermoeide en kribbige moeder. En wonderlijk genoeg reageert mijn moeder vandaag de dag bijna hysterisch als ik per ongeluk laat vallen dat ik moe ben. Ja, duh. Terwijl dat zo raar niet is met werk en therapie en meer van die dingen. En toch hou ik er niet van als ik mezelf erop betrap dat ik piep over moeheid. Bah. Maar goed. Depressief, somber, boos, verdrietig: ik ben ken 't allemaal. Maar kribbig - nee, not me.