Haast

"Mooi colbert hè", zegt de verkoper. Hij strijkt zo liefdevol over de stof dat ik betwijfel of hij er wel aan toe is om het te verkopen. "Het doet me denken aan een kunstenares", vervolgt hij. "Ze rookt sigaren en ze houdt van dit soort pakken. Heb je ook de broek gepast?" Ik schud mijn hoofd en wiebel onrustig van mijn ene op mijn andere voet. Ik heb geen tijd voor een praatje. De beste kledingaankopen doe ik onder grote tijdsdruk en vandaag is dat niet anders: binnen tien minuten moet ik aanschuiven bij een vergadering. "Ouderwets eigenlijk, sigaren", keuvelt de verkoper rustig door. "Maar dat ik de naam van die kunstenares nou niet weet." "Werkt ze vaak in het Midden-Oosten?" vraag ik. Ik denk aan Gerti Bierenbroodspot. "Nee, nee, Gerti is het niet", zegt de verkoper. Voorzichtig vouwt hij het colbert op. Is hij mijn little black dress niet vergeten, vraag ik me af – achteloos heeft hij het over een kruk gegooid. "Volgens mij komt ze uit het oosten van het land", peinst de man verder. Voor de derde keer kijkt hij op het prijskaartje. Ja, je hebt dat mooie colbertje van je geweldig afgeprijst. "En ze heeft geblondeerd haar." Ik haal mijn schouders op. "Weet je hoe je een colbert opvouwt?" vraagt hij me plotseling. "Heel zorgvuldig, zo te zien", antwoord ik. Uitgebreid doet hij het voor. "Handig voor als het mee op reis moet, in de koffer", verklaart hij. Dan pakt hij eindelijk het jurkje. Nog vijf minuten.