Deze week is het een jaar geleden dat J. vertelde dat ze haar praktijk ging sluiten. Ik dacht dat ik al mijn woede en verdriet daarover nu, een jaar later, vergeten zou zijn. Dat ik me weer redelijk stabiel zou voelen. Misschien zelfs een beetje blij.
Helaas.
Nooit eerder heb ik me zo lang achter elkaar zo verward, zo ontheemd en zo labiel gevoeld. Nooit eerder was het zo moeilijk om weer enigszins behoorlijk op de rails te komen.
Dinsdag start de behandeling bij E. Volgend jaar om deze tijd ben ik ongetwijfeld vergeten hoe moeizaam de afgelopen twaalf maanden waren. Tegen die tijd voel ik me vast redelijk stabiel. En misschien zelfs een beetje blij.
En nooit eerder wist ik zo zeker dat het me gaat lukken. Uiteindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten