Mmmmmm

Hond is wel te spreken over de eerste Bowenbehandeling. Niet dat ze mee was – natuurlijk niet. Alleen was het baasje zo attent om eerst een wandelingetje te maken, voordat ze in de auto sprong. En dat was hard nodig. Het enthousiasme van Hond om uit te gaan was heel wat groter dan gebruikelijk, maar ging niet gepaard met de reeks scheten die ze normaal gesproken van blijdschap laat. Bedacht ik pas later, toen ze al twintig minuten in hurkstand op het grasveldje had gezeten, somber voor zich uitstarend en met allengs heviger van inspanning trillende achterpootjes. Omdat vandaag noch de werkdag van K., noch die van mij het toeliet om thuis een tussenstop te maken of om eerder dan gebruikelijk de kantoordeur achter ons dicht te trekken, vroeg ik me bezorgd af of Hond het de hele dag zou redden. Normaal is dat geen enkel probleem. K. sprak het verlossende woord: Norit! Natuurlijk. Twee stuks moet het gewenste resultaat geven en Hond lustte er wel pap van. Dat gold ook voor Kleine broer (aka Broer 2) toen hij als klein ventje op het aanrecht klom teneinde de koekjestrommel te bereiken. Kleine broer en ik hebben onze klautervaardigheden beslist goed ontwikkeld dankzij mijn moeder, die koek en drop bovenop de hoogste keukenkastjes verstopte in de hoop dat onze hebberige handjes daar niet bij konden. Dus wel - op een gegeven moment. Kleine broer was als driejarige nog iets te klein. Hij kwam niet verder dan halverwege het kastje boven het aanrecht. Maar daarin trof hij mooi wel een potje met kleine zwarte snoepjes aan die hij gretig in zijn mond stopte. Zwarte handjes, zwarte snoet, alles zwart en een beteuterde blik: het was Norit.
Ik heb nog geen mening over de eerste Bowenbehandeling, behalve dat de Bowenmevrouw een aardig mens is. We hebben alleen nog maar gepraat. Volgende week het echte werk.