Stoer

Nonchalant groet ik de portier en laat mezelf met het magnetische pasje binnen. Indrukwekkend vind ik mezelf als ik met mijn hakken klepperend op het marmer, tas onder mijn arm, en ondertussen aan mijn telefoon frummelend, het stadhuis binnenstap, op weg naar weer een opleidingsdag. Ik doe alsof ik weet waar de zaal is waar ik moet zijn, maar in werkelijkheid is dat niet het geval. Op één of andere manier verwacht ik dat ik er toch vanzelf terecht zal komen. Gang in, gang uit, trap op, trap af. Uiteindelijk moet ik toegeven dat ik het dus niet weet. Mijn stoerheidsgehalte schiet enorm omlaag als ik me dan toch maar bij de portier meld en mijn onwetendheid toegeef. En als ik eenmaal de zaal binnenstap, druipt het zweet van me af en is mijn ego verschrompeld. Pas als ik op één na alle antwoorden van de kennisquiz goed heb kan er weer een lachje vanaf. Now don't you fool me no more, girlie.