Kwiek

"Moet jij niet lekker met de krant in bed ontbijten?" vraagt K. als ze om 6.30 uur terugkomt na het uitlaten van Hond. Zij moet om een uur of 7 de deur uit om de trein te halen; mijn vrije dag strekt zich nog lang en leeg voor me uit. "De krant is er niet", mompel ik. Wat je nauwelijks een reden kan noemen om zo vroeg al op te staan. Integendeel zelfs – dan kan je juist maar beter in bed de zonsopgang afwachten. Maarja, het bekende verhaal: mijn onrustige benen dwingen mij uit bed te gaan. Waarvan K. overigens ruimschoots profiteert, laten we wel wezen. Ze hoeft alleen nog maar aan tafel te schuiven en crackers, sinaasappelsap en koffie te consumeren. Ik neem zelfs het entertainmentprogramma voor mijn rekening door honderduit te babbelen over van alles en nog wat. K. luistert maar half, die is met haar gedachten al bezig met haar werk. "Je bent wel erg kwiek", is haar enige commentaar. "Maak je geen zorgen hoor", antwoord ik, "zodalijk stort ik weer in." Maar dan zit zij al lang en breed te ploeteren achter haar bureau op de vijfde etage van een kantoorgebouw. Goed. Aan mij dus de eer om met branderige, want onuitgeslapen ogen schwung aan deze dag te geven. Meer dan een uur nadat K. is vertrokken ben ik nog niet verder dan het op het aanrecht zetten van de ontbijtborden. Ik moet een plan maken, maak toch een plan voor deze dag, doe iets, roep ik in mijn hoofd tegen mezelf. Vooralsnog leidt het niet tot actie. En zo comfortabel is het niet om maar wat te zitten met slechts 17°C en in het halfdonker. Maak desnoods géén plan, maar ga staan, blijf niet hangen aan tafel, dóe iets! roep ik nog harder. O! Wat maak ik het mezelf soms moeilijk. Soms? Meestal. En dan, ineens, begrijp ik voor het eerst het nut van zo'n sta-op-stoel.