Roosjes

Ik heb er een gruwelijke hekel aan om voor mezelf te koken. Het is dan ook onbegrijpelijk dat ik het sublieme voorstel van K., om op zondag voor twee dagen te koken, van de hand wees. En ook weet ik werkelijk niet welke overwegingen ik maakte toen ik besloot om géén kant-en-klaar maaltijd te kopen bij de nieuwe biologische winkel die de allure heeft van een delicatessenzaak. Ik heb er praktisch boven staan kwijlen, in de pauze, maar ik kocht alleen een kaas-pompoenbroodje voor de lunch. Ik had een pizza uit de diepvries kunnen trekken. De snackbar had een optie kunnen zijn. De Chinees eventueel. Maar nee, daar koos ik allemaal niet voor. In plaats daarvan zat ik minutenlang op de bank voor me uit te staren totdat ik tot de conclusie kwam dat ik toch echt iets moest gaan doen, wilde ik op een gegeven moment iets te eten op mijn bord vinden. Chagrijnig hakte ik dus een stronk broccoli in roosjes. Ik had ze nog niet in de pan gegooid of ze bakten aan. "Wat een onzin", mopperde ik tegen Hond. "Sinds wanneer kan je broccoli niet meer roerbakken?" Tegen beter weten in bleef ik de groente nog wat heen en weer vegen in de pan, maar de zaak was onomkeerbaar mislukt. Zelfs Hond had in de gaten dat ze geen hapje uit de pan hoefde te verwachten en ze slofte teleurgesteld naar haar plaats. Met wat pasta, tomaten en kaas fabriceerde ik alsnog iets dat eetbaar was. Maar misschien had ik mezelf een groter plezier gedaan met die pot ijs die in de vriezer op consumptie wacht.