Reuzenrad

Sinds vorige week lagen er dikke, zwarte kabels over de weg. Tegen het eind van de week kregen de kabels gezelschap van aggregaten. Na het weekend bleken er rubberen matten over de kabels te zijn gelegd. Vervolgens kwamen de vrachtwagens en vanaf dinsdag kreeg de boel echt vorm. Ik hou niet van de kermis en toch wil ik er altijd heen. Maar het zien van een heel hoge attractie in aanbouw bezorgt me al heel nerveuze kriebels in mijn buik. Ooit heeft een klasgenootje me weten over te halen om in een piratenschipschommel te gaan. Hoog zwiepte hij de lucht in, links, rechts, steeds hoger, steeds sneller. Ik heb erg hard gegild en uit pure angst kneep ik de hand fijn van een man die naast me zat. Wat een hel. Een jaar of wat geleden wilde ik toch eens in het reuzenrad. Helemaal in mijn eentje zat ik in een bakje. De rand was toch best laag, constateerde ik toen ik langzaam boven de huizen werd getild. En het was toch ook best hoog, zag ik toen ik voorzichtig om me heen keek. Kom op, MarsMania, sprak ik mezelf toe, even voorbij het hoogste punt. Geniet! Kijk toch hoe mooi de stad is vanaf deze positie! Langzaam begon ik te ontspannen. En juist toen dat begon te lukken passeerde ik de reuzenradmedewerkers die een flinke zwieper aan mijn bakje gaven. Wanhopig probeerde ik het rondtollen te stoppen door de stang in het midden vast te grijpen, maar zonder succes. Er zat nog maar één ding op. Met mijn ogen stijf dicht liet ik me op de bodem van het bakje glijden. Alleen maar kijken is meer dan genoeg.