(On)gecensureerd

Verrast ben ik niet door de migraine-aanval. Hé, je dacht toch niet dat ik dacht dat ik ongestraft van die bètablokkers kon afkomen? Komt bij dat de nachten me deze week niet gunstig gezind waren: meerdere nachten maakte K. me meerdere malen wakker nadat ik haar had gewekt met beginnend gegil. Want dat krijg je ervan als je overdag je kaken stijf op elkaar klemt - niet alleen omdat ik anders van machteloosheid steeds zou gaan huilen. Ook omdat er om de haverklap woorden uit mijn mond rollen die tot verkeerde interpretaties blijken te leiden. Elke letter, elk woord, elke punt en komma weeg ik op een goudschaaltje en nog begeef ik me onbewust en ongewild op glad ijs. Dan maar zwijgen, in woord en geschrift. Want ook hier legde ik mezelf censuur op. Jezus. Het leek wel back in the old days toen mijn stem verwoestende driftbuien van broer 1 tot gevolg had - vandaar dat ik dacht: ik heb er ruimschoots ervaring mee, en zolang het moet, moet het maar. Ook al betekent het dat ik 's nachts gil. Dat ik in de greep van frustratie net nieuw gekochte spullen door de kamer smijt. Om vervolgens alsnog in tranen uit te barsten. En al neigt mijn ademhaling nu naar hyperventilatie en klopt mijn hart in mijn keel - maar nee, nee en nog eens nee, niemand ontneemt me mijn stem. Niet hier. Want dit is mijn wereld, rauw en ongepolijst: dit is MarsMania.