Lucht

Zo. Hèhè. Nu hij eenmaal zo goed als bedwongen lijkt, kan ik alsnog wel even mededelen dat ik me toch eigenlijk wel in een crisis bevond. In normale mensentaal: stel je dat gevoel voor dat je hebt als je snel en net iets te lang rondjes om je eigen as hebt gedraaid. Je kan je ogen niet meer fixeren. De wereld draait verkeerd om. Of draaien je hersenen niet meer de goede kant op? Niets klopt. Je wilt rechtuit lopen maar je zwalkt van links naar rechts. Het enige dat je kan doen is met je hoofd in je handen gaan zitten wachten tot het gevoel voorbij is. Zoiets. Wat je gedachten betreft. En dan ook nog een hoop vergelijkbaar gedoe met allerhande emoties.
Maar het is dus klaar. Voor het eerst sinds weken betrap ik mezelf op het zingen van malle ter plekke zelf verzonnen liedjes. Ik heb er geen zin in om de hele dag in mijn ouwe zwarte joggingbroek en fleecetrui rond te sjouwen. Vrolijk en zonder me bezig te houden met de verdere planning van het weekend stap ik in de auto om met K. naar het Haags Gemeentemuseum en het GEM te gaan. En als ik aan mijn werk denk, dan is dat niet vervelend. Sterker nog: ik heb er gewoon zin in om te gaan werken. Als mijn laptop spontaan besluit om het zomaar niet meer te doen en me een diepzwart scherm toont, vliegt er niets door de kamer. En er is geen enkel stemmetje in mijn hoofd te horen dat zegt: "pff, zodalijk gaat het toch weer mis." Ik beweer niet dat deze ontspannen, luchtige stemming voor eeuwig - of in elk geval voor lang - stand houdt. Maar op mijn persoonlijke buienradar is er gewoon nu even lekker geen wolk te bekennen.