Nood

Heerlijk lig ik te slapen en te dromen over niets in het bijzonder, als langzaam een geluid tot mijn bewustzijn doordringt. Jongeren die lachend en kletsend thuiskomen van een avondje uitgaan, denk ik vaag, draai me om en slaap verder. Een paar uur later, maar het kan ook na een paar minuten zijn geweest, registreert mijn brein het geluid opnieuw. Mensen buiten ofzo, neem ik wazig aan. Weer draai ik me om en trek het dekbed over mijn hoofd. En dan zit ik plotseling rechtop. Ik heb geen idee waarom ik van het ene op het andere moment klaarwakker ben. Totdat ik het geluid weer hoor. Dit zijn geen lachende jongeren, dit zijn geen mensen buiten, dit is Hond die jankt. En Hond jankt 's nachts niet zomaar. Zonder verder na te denken schiet ik in mijn kleren en ren de trap af. Nauwelijks krijg ik de tijd om een jas aan te trekken en mijn huissleutels te pakken - Hond probeert ondertussen of ze zich echt niet door de brievenbus heen naar buiten kan wringen. In gestrekte galop trekt ze me mee naar het dichtst bijzijnde veldje. Hoge nood of niet, Hond blijft te allen tijde een dame die niet ordinair midden op straat haar behoeftes doet. En ook de tuin schijnt ongeschikt te zijn. Terwijl ik me voor een argeloze buurtbewoner die net nu naar buiten zou kijken uitermate verdacht maak door midden in de nacht over straat te rennen, bedenk ik dat ik over die tuin nog wel eens met Hond in discussie wil. Wat mij betreft zijn er wel degelijk zo heel af en toe momenten dat de tuin bijzonder goed dienst kan doen als hondentoilet. Hoe dan ook. Hond doet wat ze zeer dringend moet doen. Ik ril van de slaap en bibber van de kou. Een taxi haalt mensen op die geruisloos koffers in de achterbak zetten. Verder is het volkomen stil. Het is 3.45 uur.