Zonder bètablokkers zou ik nu beslist een aantal rondjes flink tekeer gaan op de hometrainer. In het verleden was hardlopen immers ook altijd een probaat middel tegen alle vormen van chagrijn en meer. Al drie dagen zijn mijn stemmingen zo wisselvallig als het weer. Het weerstation op mijn mobiel noemt dat Partly Sunny. Daar zou ik dan graag aan toevoegen: Real Feel: Mostly Cloudy. Was ik maar gewoon met mijn verkeerde been uit bed gestapt - vanochtend was dat zeker niet het geval. Het bed op ons logeeradres kon ik namelijk alleen via het voeteneind verlaten, waarbij ik beide benen tegelijk over de rand moest slingeren om veilig op de grond te belanden. De min of meer externe oorzaak van mijn buien moet ik dus uitsluiten. Het zit gewoon in mij, dat jantje-lacht-jantje-huilt-gedoe. Mijn voorhoofd doet inmiddels pijn door de diepe frons die ik er steeds in trek en mijn mondhoeken kunnen vermoedelijk niet lager zakken; ik zou zó in een langdurige en hysterische huilbui kunnen uitbarsten terwijl ik tegelijkertijd alles dat zich in mijn omgeving bevindt kort en klein wil slaan. Maar dan zie ik een buizerd laag over de weg heen scheren, of ik laat Hond uit, of ik hoor Lily Allens Fuck you very very much of L. komt een nieuwe jas laten beoordelen en hoep - daar schiet de boel weer in balans. Voor even: een uur soms, maar 5 minuten kan ook. Dit zijn van die dagen dat ik echt niet goed van mezelf word. Dagen waarop iedereen maar beter met een boogje om me heen kan lopen - tenzij je tot de Explosieven Opruimingsdienst behoort of tot de tanden toe gewapend bent. Yeah me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten