Letters

Maar zolang ik lees en schrijf, gaat het niet ontzettend slecht. Tref je me aan zonder in mijn directe omgeving een boek of schrift, dan is er beslist reden tot zorg. Ik ben een lettervreter pur sang, dat kan ik zonder enige overdrijving wel van mezelf zeggen.Voor zover ik me er als kleuter van bewust was dat ik niet kon lezen of schrijven, moet die tijd een kwelling zijn geweest. Niet kunnen lezen en niet kunnen schrijven. Het zal niet voor niets zijn dat ik me mijn eerste schreden op het pad der lezenden en schrijvenden levendig herinner. Gretig stortte ik me op de schrijflesjes: ongetwijfeld zat ik met rode wangetjes en het puntje van mijn tong uit mijn mond te oefenen met de woordjes boom, roos en vis. Ik weet nog hoe ik haperde toen ik op het woord zwaluw stuitte tijdens een leesbeurt. En ook herinner ik me hoe ik op een dag kon lezen zonder de woorden hardop te hoeven uitspreken of te moeten vormen met mijn mond. Vanaf dat moment kon ik écht lezen, vond ik. Tot ik het een jaar of tien geleden, zwaar depressief als ik toen was, niet meer kon. Ik zag de letters, en ik zag dat ze woorden vormden - alleen las ik vaak totaal iets anders dan er stond. Van de zinnen die de woorden vormden begreep ik dan ook geen zak. Pas na maanden hervond ik de vaardigheid weer, al moest ik from scratch beginnen door kinderboeken te lezen. Dus dat ik nu alles lees dat los en vast zit, zelfs voor het slapen gaan een Engelstalig boek, mag als een geruststelling gelden. En zolang ik me niet in pijnlijke bochten wring om bijvoorbeeld, zoals mijn ouders, de in de Nederlandse vertaling al moeilijk te doorgronden gedichten van de Poolse Wysława Szymborska in de oorspronkelijke taal probeer te lezen, zonder te weten hoe je de woorden uitspreekt en waarbij elk woord moet worden opgezocht in het woordenboek, vorm ik met mijn letterverslaving geen gevaar voor mezelf en/of voor mijn omgeving.
MarsMania zegt: lezen ≠ lijden. MarsMania zegt: lezen = leven.