#%*&@∕∞

Eigenlijk moet ik even zo vreselijk vloeken. #%*&@∕∞*#%*@∕$∞#!!! Maar ik wil niet zeuren. Nee, ik wil absoluut niet zeuren. Kop omhoog, altijd maar weer hou ik mijn hoofd omhoog en mijn neus vooruit. Doorgaan, dóórgaan. Maar godver, wat valt het tegen. Wat is het moeilijk. Hoe dóe je dat toch, je leven op de rails krijgen. Grip hebben op jezelf. Zó moe ben ik. Natuurlijk, ook gewoon van vier dagen werken. Van een niet helemaal ontspannen sfeer op werk. Van alles wat er komt kijken bij het leven van je leven: huishoudelijke zaken, boodschappen doen, Hond uitlaten, je haar wassen, de goeie kliko aan de straat zetten, op tijd verjaardagskaartjes de deur uit doen, tv kijken en verdorie toch eens een keer aan broer 2 een mailtje sturen. Maar was dat alles maar. Hoefde ik maar niet altijd weerstand te bieden tegen de krachten die me een diepe en donkere put in willen trekken. Die me onderuit willen halen. Die me op z'n minst dan toch willen laten huilen tot mijn ogen eruit rollen. Die me 's nachts laten schoppen, die me 's nachts laten gillen, die me 's nachts laten dromen over cavia's die ik vergeet van een schone kooi te voorzien, die ik vergeet eten te geven, die ik vergeet. Rusteloze benen. Te vroeg wakker. Te gespannen spieren. Te veel chaos in mijn hoofd. Ik blijf hopen dat het eens, ooit, op een mooie dag beter gaat. Desnoods helemaal niet op een mooie dag, maar op een gewone saaie maandagse grijze rotdag. Dat het lukt, dat het kan, dat het bestaat, dat ik bereik wat ik zoek: evenwicht. En tot die tijd kan ik alleen maar doorgaan. Met mijn neus vooruit en mijn kop omhoog. Maar af en toe moet ik verdomme dan toch echt even heel vreselijk vloeken.

En dan morgen misschien gezond weer op.