Lastig

Sinds in Griekenland een op traditioneel Skopelose wijze bereid lammetje mijn eetlust enkele dagen bedierf, komt er geen stukje vlees meer op mijn bord. Ik ben al eens zoet geweest met een voedselvergiftiging door een bedorven balletje gehakt, en na het lam ben ik er klaar mee. Kaas en zuivel doe ik niet in de ban, hoewel die producten me in toenemende mate voor moeilijke dilemma’s plaatsen. Zo leerde ik vorige week in mijn favoriete quiz Twee voor Twaalf dat koeien die in de wei staan bijzonder milieuvervuilend zijn. Er zitten allerlei nare dingetjes in koeienvlaaien – die prettige landelijke geuren zijn dus lang zo fijn niet. Tenzij je roodbonte koeien neemt: die zijn veel minder milieubelastend. Ik lig echter al niet zo lekker bij de kaasboer op de markt omdat ik liever niet wil proeven voor ik iets koop – het doet mijn reputatie beslist geen goed als ik zonder te proeven vraag om boerenkaas van roodbonte koeien. Maar ik kan wel overstappen op shampoo, mascara en crèmepjes die niet op dieren zijn getest. Ook al betekent dit dat ik afstand moet doen van mijn geliefde Nivea. Doe ik toch weer iets wel goed. Hoewel ik vermoed dat er de nodige proefdierdoden zijn gevallen voordat mijn medicijnen in de handel kwamen, wat mijn goede daden weer ondermijnt. En ineens vraag ik me ook af hoe het leven van de koe was voordat zij haar huid afstond ten behoeve van mijn laarzen, riem en leren jas. En zelfs over de herkomst van de vrije uitloopeieren kan je twijfelen. Oké, de kippen konden naar buiten, maar met hoeveel tegelijk? Op een oppervlakte van welke afmetingen?
Ik slaak een diepe zucht. Het zijn ook geen problemen om midden in de nacht mee te worstelen. Mijn beruchte rusteloze benen zijn al lastig genoeg.