Ferrari

Maandag, first thing in the morning, ga ik er de dokter voor bellen. En dus wil ik het er eigenlijk nu niet weer over hebben. Maar inmiddels ben ik bijna letterlijk doodsbang: de effecten van de bètablokkers lijken van dag tot dag sterker te worden. Toen ik gisteren met K. naar huis fietste na een gezellige middag met L. grapte ik dat ik wel een elektrofiets kan gebruiken – feit is dat ik bijna niet vooruit kwam. Alsof de hele weg bergopwaarts ging met wind tegen. Vandaag voel ik me nog steeds alsof ik die berg op fiets. Een traplift zou daarom ook best aardig zijn. Of is het normaal dat je je als 41-jarige voetje voor voetje de trap op sleept alsof ik een oud stram mannetje ben? Ik blijf dus maar thuis als K. op de fiets naar het winkelcentrum gaat. Na aanvankelijke twijfel ga ik wel Hond uitlaten, en voor de verandering ben ik blij dat ze stopt bij elke molshoop, bij ieder eikeltje, bij ieder bergje bladeren. Kan ik mooi even op adem komen. Ik heb het al eerder gezegd: natuurlijk is het fijn om geen hoofdpijn meer te hebben. Dat ik er een kutconditie voor in de plaats zou krijgen, en me er langzaam maar zeker erg depressief door begin te voelen (ik bijt al de hele dag op m'n lip om niet te gaan huilen) – dat is er door de neuroloog niet bij verteld. En tot mijn verbijstering vind ik op internet de volgende quote van dokter Ferrari, opperhoofd van de hoofdpijnpoli: "De middelen die nu beschikbaar zijn om migraine-aanvallen te voorkómen, bijvoorbeeld de bètablokkers, werken niet goed genoeg en hebben te veel bijwerkingen om ze op grote schaal voor te schrijven." Nou. Mooi is dat.