"Wil je erover praten?" vraagt A. licht spottend, als ik vertel dat we vanochtend een hometrainer hebben gekocht. Alsof het een wel heel bizarre aanschaf is. "Loop je dan helemaal niet meer? Geen Dam tot Damloop? Geen Marikenloop?" Ik schud mijn hoofd en vertel over de bètablokkerbelevenissen en dat ik door de vervelende lichamelijke reacties liever niet buiten de deur ga sporten. "Waar ben je dan bang voor?" vraagt A. "Of schaam je je als je onderuit zou gaan?" Het enige waarvoor ik me schaam is dat stomme transpireren bij de minst of geringste hartslagverhoging, maar dat zeg ik niet. "Waarom ga je geen yoga doen?" Een verhaal over yoga volgt. "Of tai chi?" Ik heb zelfs roeien overwogen. Het lijkt me helemaal niet leuk en ik ben bepaald geen held in het water - ik kan nauwelijks zwemmen - maar het leek me zo handig dat je altijd water bij de hand hebt om af te koelen. Aan allerlei sporten heb ik gedacht, alle mogelijkheden hebben de revue gepasseerd - terwijl ik nog maar drie jaar geleden met L., C. en H. babbelend en lachend de Vingt (20) km de Paris liep binnen twee uur. Ik baal echt van de beroerde conditie die ik nu heb. Waren de bètablokkerbelemmeringen er niet, dan had ik allang mijn hardloopschoenen weer uit de kast opgeduikeld. Maar ik durf het echt niet. Vanmiddag heb ik ze dan eindelijk toch aangetrokken, die schoenen. En de tight die ik in Parijs droeg, met een shirt van de Marikenloop. K. moet er een beetje om lachen dat ik in vol ornaat op de hometrainer stap. Het maakt mij niet uit. Wow, wat een goed gevoel, voor het eerst in zo lang weer echt in beweging komen. Maar wat het allerlekkerste is - om ongegeneerd en schaamteloos te zitten zweten als een otter. Heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten