Vecht

Nou weet ik al zo lang dat goed voor mezelf zorgen meer inhoudt dan minstens drie keer per dag eten en op tijd naar bed gaan. En toch laat ik het gebeuren dat ik op mijn vrije dag somber en veel te vroeg lusteloos boven mijn ontbijtbordje hang. Sinds ergens deze week is mijn slaap weer onrustig en vol intensieve dromen, hebben mijn benen hun gefladder hervat en is er verdomd weinig over van het ontspannen vakantiegevoel. Waar is mijn enthousiasme, mijn pit, mijn lach? Uren hang ik in mijn ochtendjas rond, me boos makend op de realiteit van alledag die zoveel energie van me vergt. Pas als ik met H. in het theehuisje in het park heb geluncht, en ik me eindelijk een beetje levendig begin te voelen, bedenk ik dat ik natuurlijk al veel eerder in actie had moeten komen om mezelf uit mijn dip te sleuren. Door de afspraak met H. kom ik vandaag voor het eerst in beweging en als zij allang en breed weer aan het werk is, struin ik nog langs de hekken van het hertenkamp om foto's te maken, ondertussen genietend van het zachte herfstweer. Maar later ben ik boos op mezelf: waarom heb ik nou toch de hele ochtend verklungeld? En bestaat de middag, behalve uit boodschappen doen en Hond uitlaten, opnieuw uit sombertjes rondhangen. Oké, het is ook frustrerend, en niet alleen ik heb daar last van, om te merken hoe snel die lekkere vakantie-ontspanning wegebt. En het toch wat jachtige werkende bestaan is gewoon ook vermoeiend, dat weet iedereen. Maar damn, is het nou echt nodig om me direct apathisch en ellendig te voelen? Néé. Kom op MarsMania, vecht!