Grrrrr

Ik dacht nog dat ik gespaard werd, toen vanmorgen tegenover me een collega aanschoof wiens eigen computer gecrasht was. Ze was speciaal vroeg begonnen, zei ze, omdat ze nog zoveel moest doen. Helaas bleek ze ook op de leenplek niet aan de slag te kunnen en een in allerijl toegesnelde servicedeskmedewerker kon het probleem niet oplossen. Vanmiddag zette ik mijn werk thuis voort. Ten minste, dat was de bedoeling. Ik zette mijn notebook aan en logde in op de server van werk – ik hik tegen een deadline aan en elke minuut is kostbaar. En toen begon het gekloot. Om de haverklap drukt ergens iemand in de wijk ons modem weg en moet ik opnieuw de hele aanmeldprocedure doorlopen, ondertussen hopend dat niets van mijn gegevens verloren is gegaan. Voor zover ik überhaupt eraan toegekomen ben om nieuwe gegevens toe te voegen. As we speak gebeurt het wéér – zou het meneer T. zijn met al die antennes op zijn dak? Het verzorgingshuis met hun onbeveiligde netwerk? Of de Thomsons, wie het ook zijn, van wie ik het netwerk ergens vorige week voor het eerst tegen het lijf liep toen die van ons er uit gegooid was. Als de verbinding al vijf minuten stabiel lijkt te zijn, wil ik mijn teksten op intranet plaatsen – ploeng, zegt mijn notebook, en op het scherm staat: SurfControl, access denied. Huh? Sinds wanneer zit er SurfControl op een site die ik voor mijn werk nodig heb? Wat krijgen we nou? Na nog een poging of vijf – ploeng! ploeng! ploeng! ploeng! ploeng! – meld ik de zaak maar eens bij de servicedesk en ga door naar de website van mijn organisatie, daar moet ik ook nog informatie toevoegen. Ploeng! SurfControl. Ik geloof mijn ogen niet maar ploeng ploeng ploeng ik mag niet verder. Het is aan mijn zelfbeheersing te danken dat mijn laptop nog steeds snorrend op tafel staat. Echt, mijn handen jeukten om hem dwars door het raam te smijten. En de servicedeskmedewerker kan het probleem niet oplossen. Grrrrr.