Zat

Ik ben het zat. Wat? Nou, gewoon, alles. Ik heb nu al geen zin om morgen naar mijn werk te gaan – normaal gesproken houdt het werk me helemaal niet bezig in het weekend. Maar nu zie ik er tegenop. Ik wil niet weer aan de nieuwe website werken die elke keer af lijkt te zijn en dan moet er ineens toch weer iets gebeuren. Ik wil niet naar de bijeenkomst-met-workshop waar ik verstandige dingen moet zeggen. Ik wil niet hoeven bedenken welke kleding ik morgen aantrek – ik wil lekker in een makkelijk zomers kloffie rondsjouwen. Ik heb geen zin meer om steeds weer te moeten stofzuigen of de was doen of opruimen. Ik wil geen gezeur meer horen over de presentator van Zomergasten en ik heb geen behoefte aan Mart Smeets die over de uitslag van de vrouwenmarathon van de WK in Berlijn zegt: "De uitslagen kunt u lezen op Teletekst – als u die al zou willen weten". Ik wil het gekibbel van het achterbuurjongetje met zijn zusje niet meer horen en ook niet de ruzie tussen hun ouders, evenmin als het gegiechel van buurman T. met zijn nieuwe vriendinnetje. Alle spam van de Chase Bank en andere vage figuren en ondernemingen – ik wil het voorlopig niet meer zien. De Lada Niva man, de zelf gekroonde koning van de straat – doodmoe ben ik van die man en zijn eeuwige gescharrel en gecontroleer en geknutsel buiten. En hoogst merkwaardig misschien, but true: ik heb helemaal geen zin meer om wéér met Hond op pad te gaan, wéér een route te bedenken, met gevulde poepzakken rond te sjouwen. Nee, ik heb nergens nog zin in. Ik ben toe aan vakantie.