Mijn wekker gilt niet meer om 6.07 uur dat het ochtend is en dat ik moet opstaan. Sinds eergisteren doet hij dat om 6.30 uur. Nog steeds vroeg, dat wel. Bij veel collega's gaat hij pas om 7 uur af. Dat klinkt ook bijzonder aantrekkelijk, om te kunnen slapen tot 7.00 uur. Want 23 minuten extra slaap of niet, ik ben vermoeider dan ik in weken ben geweest. Toen ik vanmiddag nog achter mijn bureau op kantoor zat, dacht ik dat het best wel ging. Ondanks de warmte. Ondanks het harde werken – in de wetenschap dat er afdelingen zijn waar mensen zich op het moment stierlijk vervelen. Die collega's waren in de loop van de dag allemaal naar het strand vertrokken. Maar dat terzijde. Moe ben ik van het wennen aan hele dagen werken. Ik heb rugpijn gekregen van nog langer zitten op mijn toch zo verantwoord volgens ergonomische inzichten afgestelde stoel. Branderige ogen van langer kijken naar het beeldscherm. Een gevoelige nek van langer mijn hoofd in de goeie stand houden. En soms lijkt het me heerlijk om van die hangoren te hebben zoals Hond, dan liet ik ze ontspannen bungelen om bij te komen van nog langer luisteren naar alle mensen om me heen. Ik voelde de vermoeidheid pas toen ik bijna thuis was. En de dagelijkse triomf dat ik toch mooi maar weer volledig werk, weggeëbd was. Morgen weer zo'n dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten