Lelijkerd

Een prachtige datum kiest achternichtje F. voor haar geboorte: 07-08-09. Een meid met stijl, dat is direct duidelijk. Na een opgewekt sms'je van haar moeder over de komst van haar "lieve en vooral supermooie dochtertje" kan ik niet wachten om F. te gaan zien. Tegelijk met mijn blijdschap komen veel te veel andere emoties bovendrijven en hoe hard ik ook mijn best doe om die weer rustig, geheel volgens het boekje te laten wegvloeien - heel succesvol ben ik daarin niet. Het gezang van de koolmees, mijn koffie met opgeklopte melk, de natte neus van Hond waarmee ze tegen mijn blote been duwt, het boek dat ik lees, het leidt me niet echt af. Steeds weer kom ik terug bij een gesprek met mijn moeder. Ik neem aan dat ik vertelde over één van de vele baby's die de afgelopen tien, twaalf jaar om ons heen geboren zijn en dat alle ouders hun baby's altijd mooi vinden. "Nou, dat weet ik niet hoor", reageerde mijn moeder. "Toen jouw oom J. jou voor het eerst zag, zei hij dat hij nog nooit zo'n lelijke baby had gezien." Ze heeft hem niet tegengesproken, toen. Ze heeft niet gevraagd of hij soms een grapje maakte. Ze heeft hem niet het huis uit gezet. En als ze het me vertelt, zegt ze niet dat hij natuurlijk ongelijk had. Dat het uiteraard nergens op sloeg. En dat ik wel de mooiste baby van het universum was. Nee. Ze heeft het klakkeloos van oom J. aangenomen: ik was een lelijk kind. Oom J. was immers professor, en professoren hebben altijd gelijk.