Concert

Toen ik nog bij inburgering werkte, had ik een cliënt die het zingen van koolmeesjes bestudeerde. De vraag was of deze meesjes in de loop van hun leven telkens nieuwe liedjes leren, of dat ze vanaf het moment dat ze uit het ei kruipen voorzien zijn van een repertoire dat niet meer verandert. Het was leuk om met die jongen te praten. Wat Nederlands leren betreft schoot het niet echt op. Alleen de woorden koolmeesjes, liedjes, zingen en fluiten had hij heel snel onder de knie. Toch was hij sneller klaar met inburgeren dan met zijn onderzoek. Ik weet dus niet of het koolmeesje dat op dit moment een concert geeft in de malus al die verschillende riedels altijd al kende. De uitvoering begint met een eenvoudig en eentonig getsjirp, dat steeds hartstochtelijker wordt. Zelfs Hond komt de tuin in sloffen om mee te luisteren. Na een korte pauze, waarin Koolmees zorgvuldig een goede tak voor het hoofdprogramma uitzoekt, barst het spektakel los. Een grote variëteit aan liedjes schalt uit dat kleine gele borstje met zwarte streep. Een aantal keren denk ik zeker te weten dat er een ander vogeltje in mijn boom geland is, zo anders is het liedje dan - maar steeds is het toch Koolmees die de hele boom voor zichzelf alleen heeft. Gezeten op een tak waarop de diva goed zichtbaar is, krijgen Hond en ik nog een toegift. Voortdurend draaiend met het kopje houdt Koolmees in de gaten of we wel aandachtig blijven luisteren. Och meesje, hoe zou ik níet naar jou kunnen luisteren? Maar een staande ovatie en een fotoshoot na afloop vindt Koolmees toch teveel eer. Verlegen hipt ze uit zicht en vliegt weg.