Kilootje

Een stoer ogende psychiater, met een ringetje door zijn linkeroor en een wild kapsel, die de interviewer niet één keer recht aankijkt, omschrijft de hersenen als een klomp eiwitten van een kilo. Zijn sympathiek uitziende collega diept uit een witte emmer zo’n klomp op. Teder houdt hij die in zijn ene hand terwijl hij met een wattenstaafje in zijn andere hand allerlei gebieden aanwijst die in psychiatrische ziektebeelden een rol spelen. Het lijkt me fijn om mijn hersenen eens om te spoelen in die witte emmer. Al die gedachten die er steeds maar weer door heen tuimelen, al die beelden die rondrazen – het moest er maar eens uitgewassen worden. In de rommel die het nu is kan ik de woorden die ik al zolang zoek nergens vinden. Adequate woorden voor wat ik voel, precieze woorden om te omschrijven wat ik denk. De stoere psychiater beweert dat er geen taal bestaat voor wat we voelen. Oké - dan wil ik graag een camera die in mijn hoofd opnames maakt van wat zich er afspeelt. Kan ik alles eens rustig bekijken, misschien wat bewerken in Photoshop, en mooi per onderwerp geordend in dossiermappen weer terugplaatsen. Ha! Keep on dreaming.
En weet je wat? Ik zou verdomd mijn eigen chaos nog gaan missen ook.