Kuthondje

"Dat is die valse hond." De man van het mini-hondje-dat-in-een-damestas-past fluistert het hard genoeg tegen zijn vrouw om het mij te laten horen. Hond en ik lopen stil door, zonder op of om te kijken. Je moet daar ook boven staan, maak ik mezelf wijs. Voor je het weet ontstaat er een lelijke burenruzie. Tegelijkertijd wou ik dat ik iets van L.'s scherpe en rappe tong had. Laat ik zomaar toe dat deze kerel beweert dat mijn hond gevaarlijk is? Ik moet me beheersen om me niet alsnog om te draaien om een snedige opmerking te maken. "Kijk Hond, dat is die man die zijn als hond verkleedde muis niet onder appèl kan houden." "Ach meneer, is het niet uw hondje dat los liep en achter mijn hond de straat op rende?" "Kijk Hond, dit is nou die kerel die in zijn nep-Jeep dat oude-wijverige hondenmandje heeft staan." "Kijk Hond, dit is die vent die van die pluchen beestjes in de hoofdsteunen van zijn auto heeft gepropt omdat hij anders zijn hoofd pijn doet." "Och mevrouw, was het uw man die op klagerige toon kwam zeuren dat uw hondje 'een blauwe plek op zijn bips' had?" "Weet je, Hond, die man kan niet eens zelf inparkeren, dan moet zijn vrouw uitstappen en aanwijzingen geven." Eén sneer moet genoeg zijn om te maken dat hij voortaan blozend tot bovenop zijn kalende kop langsloopt, de ogen neergeslagen. Eén dodelijke opmerking.