Gratis

Gratis en voor niets is het wonder van de slaap weer bij me teruggekeerd. Ik was eigenlijk al tot de conclusie gekomen dat ik me er maar bij moest neerleggen dat ik niet gemakkelijk inslaap en dat ik van doorslapen geen kaas gegeten heb, en dat er dan tussendoor ook nog wat met de benen gewapperd dient te worden. Van hulpmiddeltjes zoals oxazepammetjes of melatonine om beter te slapen, of smeersels op de benen om die rustig te houden, werd ik nooit langdurig gelukkig. Na een korte periode van gebruik wist mijn lijf alweer genoeg en liet zich niet langer in de luren leggen. En plotseling is spontaan het trucje terug. Het enige middel dat ik nu nog gebruik, is een boek. Vermoedelijk duurt het niet lang meer of ik hoef alleen maar naar een boek te kijken of ik vertrek al naar dromenland. Het aantal pagina’s dat ik lees voordat ik mijn ogen sluit slinkt met de dag. In dromenland is nog niets veranderd. Het blijft er ellendig. Dat had ik ook niet anders verwacht. Maar ook mijn standaardinzinking bij het ontbijt is niet vertrokken. Waarom toch? Hoe komt het dat er elke ochtend een moment komt dat ik mijn hoofd op tafel wil leggen en gaan huilen? Terugkruipen in mijn bed en niet de wereld onder ogen zien? Het kleinste hoekje op de bank innemen en daar de dag stil doorbrengen? Ik snap er niets van. Natuurlijk ga ik gewoon door, ik doe mijn mascara op en plak een glimlach op mijn gezicht, pak de fiets en ga naar werk. Soms blijft dit ellendige gevoel slechts enkele uurtjes hangen. Soms niet. Dan blijft het de hele dag. Kleine stapjes. Eén vooruit, drie achteruit. Zo gaat dat. Ook gratis.