Kado

Collega J. geeft me zonder dat ze het weet een groot kado: een stukje zelfbeeld. “Je bent heel expressief”, zegt ze. Wow. Ik moet het rustig laten bezinken, het woord voortdurend aan alle kanten bekijken, zachtjes in mijn hoofd heen en weer wiegen, en niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn hart en buik. Expressief. Vol uitdrukking, laat ik me voor de zekerheid door de Dikke van Dale uitleggen. Beeldend, sprekend en veelzeggend, voegt de synoniemenwebsite daaraan toe. En dat nadat ik me jarenlang een vlakke zombie heb gevoeld. Terwijl ik altijd te verlegen was om naar iets anders dan de punten van mijn schoenen te kijken. Geen stom woord in wat voor gezelschap dan ook durfde te zeggen. Al bloosde als ik alleen maar dacht dat misschien iemand de aandacht op me zou vestigen. Ik was immers stom, en dom, en achterlijk, een koe, een trut, een cultuurbarbaar, een idioot, iemand zonder naam. Zonder gezicht. Zonder lichaam. Onzichtbaar. Expressief. En het mooiste is: al moet ik er even aan wennen dat je MarsMania en expressief in één zin kunt noemen – ik geloof het onmiddellijk. Ik neem het zo van J. aan. Ze heeft zich niet vergist met dit kado, tegen mijn gewoonte in bij dergelijke verrassingen denk ik niet: dit bedoelt ze niet voor mij, ze verwart me met een ander. Of: ze zegt zomaar wat. Collega J. zegt niet zomaar wat. Collega J. staat in hoog aanzien en niet alleen bij mij. En ze noemt het als een positief aspect. Ze zegt nog meer fijne dingen, hele fijne dingen, dingen om ook goed te onthouden. Maar het kadogeven van het woord expressief maakt dat mijn hart een dansje maakt. En dat ik zomaar een echt stukje MarsMania in de spiegel zie.