Bel

Nog maar net lig ik in bed voor een damned-hoofdpijn-maak-dat-je-wegkomt-middagdutje als er wordt aangebeld. Eindelijk. Op dat moment is het meer dan 24 uur geleden dat ik de nieuwe deurbel installeerde en dan zul je altijd zien: niemand die komt aanbellen. Albert, bijvoorbeeld, had deze zaterdag geen zin om te komen, heeft hij laten weten via een onpersoonlijk berichtje. Als ik hem had willen zien, had ik dat maar eerder moeten zeggen. Tss. Wat een arrogantie ineens. Arrogant was ook de verkoper van de winkel waar ik in eerste instantie voor een nieuwe bel naar toe ging. Zo'n echte speciaalzaak voor alles wat met stekkers, schakelaars, kroonsteentjes, fittingen en bedrading te maken heeft. Misschien raakte ik met mijn vraag naar een draadloze deurbel een gevoelige snaar, en behandelde de verkoper me daarom als een lastige klant waarmee hij allang zijn geduld verloren had. Goed, dan niet. Jaag me maar weg naar de doe-het-zelfbouwmarkt. Ook de pakkettenjongen van de post verwacht ik dit weekend niet. Het boek dat ik heb besteld zou door de brievenbus moeten kunnen, stond er in iets andere bewoordingen in het bevestigende mailtje dat ik erover kreeg. Vermoedelijk zou pakketmans uit gewoonte op het raam tikken, trouwens. Dat is hij al twee jaar zo gewend. Trots kan ik hem dan de verbetering laten zien. Om toch wat te genieten van mijn technische hoogstandje druk ik zelf af en toe op de bel. Opgelucht stel ik elke keer weer vast dat hij het nog doet. Maar blijf ik in het ongewisse of je hem ook op zolder hoort. Wat wel waarschijnlijk is, want deze bel is dusdanig luidruchtig dat het niet ondenkbaar is dat de schrijver die op de verste hoek woont hem zelfs op zíjn zolder hoort. Als ik de moed opgeef dat er nog iemand zal langskomen en bovendien de hoofdpijn zodanig niet meer te harden is dat slaap de enige remedie is, en ik net het dekbed over me heen heb getrokken, gaat dus toch nog de bel. Hij doet het nog, denk ik, terwijl mijn ogen dichtvallen. En je hoort hem ook op zolder.